Миокардитис – воспаление на срцевиот мускул

Миокардитот претставува воспаление на срцевиот мускул кое се каракетеризира со жаришни или дифузни инфилтрати на воспалителни клетки во интерстициумот и во периваскуларното ткиво проследено со дегенарција или некроза на миокардот.

Кој го предизвикува ова воспаление ?

Миокардитисот може да биде предизвикан од инфективни и неинфективни агенси, но најчесто е предизвикан од вирусите, особено ентеровирусите. Посебно треба да се издвојат Coxsackie вирусите и тоа:

• Coxsackie B тип 2-5 (во повеќе од 50% од случаите);
• Coxackie A тип 4 и 16;
• Eховирусите тип 9, 11 и 22;
• Цитомегаловирусот (во поново време).

Како настанува ова воспаление ?

Постојат 3 начини:

• Директно дејство на вирусот врз миокардот;
• Со дејство на токсините (дифтериски миокардитис);
• Автоимуно дејство (по вирусна инфекција, ревматско воспаление, колагеноза итн).

Како се манифестира болеста ?

Во повеќето случаи е асимптоматски, а релативно често се добиваат анамнестички податоци за претходна вироза. Почетно се јавуваат класичните симптоми на системска вирусна инфекција: замор, повраќање, пролив, артралгии, кашлица, кивавица, кожен осип, а исклучително важно за дијагностицирање на оваа состојба е да се добие информација за постоење на мијалгии како и ненадејна појава на аримтии кај дотогаш сосема здрави лица.

По 7-10 дена од манифестирањето на општите симптоми, клиничката слика на миокардитисот станува јасна. Па така болните се жалат на замор, отежнато дишење при напор, неподносливост на физичка активност, срцебиење, а понекогаш и на вртоглавици со последователна несвестица. Состојбата прогредира брзо и може да развие левосрцева слабост (во 25% од случаите). Покрај ова присутна е и покачена температура, срцето е зголемено и крвниот притисок е намален. Аускултаторно првиот тон е потивок, често постои галопен ритам како и систолен шум – митрална или трикуспидална функционална слабост. Според тоа може да се каже дека текот на болеста е варијабилен, односно таа може да биде асимптоматска, умерено тешка и фулминантна.

Како компликација може да се јават:

•   Преткоморно – коморни аритмии;
•   Тотален AV блок;
•   Системски емболии;
•   Конгестивна срцева слабост;
•   Кардиоген шок;
•   Ненадејна срцева смрт.

Како се дијагностицира оваа болест ?

За жал не постојат некои стандардни критериуми за дијагностицирање на оваа состојба, но сепак постојат одредени неинвазивни и инвазивни иследувања преку кои може да заклучиме дали станува збор за миокардит или не.

Лабораторија

•   Леукоцитоза, еозинофилија, забрзана седиментација на еритроцитите и зглемена активнст на AST ALT, CK и LDH);
•   Изолација на вирусот во култура на крв, урина, спутум, столица, плеврален или перикарден излив (7-14 ден – ран стадиум на болеста);
•   Серолошки тестови (2-6 недела од почетокот на болеста);
•   РВК и инхибиција на хемаглутинација;
•   Хемокултура, AST, серологија на Токсоплазма итн.

ЕКГ

•   Пречки во реполаризацијата (депресија на SТ сегментот и депресија на T бранот);
•   Синусна тахикардија со можен тотален AV блок;
•   Во потешки случаи елевација на ST со појава на патолошки Q бран.

РТГ – Постои намалено, нормално или зголемено срце (кардиомегалија).

Еходоплеркардиографија– Се забележува глобална хипокинезија на двете комори со растројство во контрактилноста.

Сцинтиграфија со галиум-67 или технициум 99-м-пирофосфат – При акутен миокардит има депозиција на изотопот во некротично-инфламираните подрачја.

Биопсија на ендомиокардот – според голем број случаи е златен стандард за конечен доказ на миокардитот.